Sindroma e Stokholmit është një përgjigje komplekse psikologjike që ndodh kur individët e mbajtur si peng ose të nënshtruar abuzimit zhvillojnë një lidhje të thellë me rrëmbyesit ose abuzuesit e tyre. Kjo lidhje emocionale evoluon me kalimin e kohës, pavarësisht nëse robëria zgjat me ditë, javë, muaj apo edhe vite.
Ajo që e veçon sindromën e Stokholmit është simpatia që shfaqet brenda viktimave ndaj atyre që janë përgjegjës për vuajtjet e tyre, në kundërshtim me frikën dhe zemërimin që mund të pritet. Me kalimin e kohës, disa viktima madje mund të zhvillojnë ndjenja pozitive, duke ndier një qëllim dhe afinitet të përbashkët me rrëmbyesit e tyre, ndërkohë që ushqejnë ndjenja negative ndaj autoriteteve ose atyre që përpiqen t’i shpëtojnë. Kjo përgjigje paradoksale ndryshon mes viktimave dhe shkaktarët e saj të saktë mbeten enigmatike.
Psikologët dhe profesionistët e mjekësisë shpesh e shohin sindromën e Stokholmit si një mekanizëm përballues, duke i ndihmuar viktimat të lundrojnë në përvojat traumatike që durojnë. Termi “sindroma e Stokholmit” u krijua për herë të parë në vitin 1973, pas një incidenti në Stokholm, Suedi, ku pengjet qe u mbajtën për gjashtë ditë pas një grabitjeje bankare jo vetëm që refuzuan të dëshmonin kundër rrëmbyesve të tyre, por mbështetën aktivisht mbrojtjen e tyre ligjore. Pavarësisht famës së tij, sindroma e Stokholmit nuk njihet zyrtarisht në botimin e fundit të Manualit Diagnostik dhe Statistikor të Çrregullimeve Mendore, një burim kyç për diagnozat e shëndetit mendor.
Burimi i lajmit: https://www.healthline.com/health/mental-health/stockholm-syndrome#definition
Burim i fotos: Photo by Milda Zarankaitė: https://www.pexels.com/photo/kvarteret-bodarne-in-stockholm-18775691/