Rritja e fëmijëve brenda të njëjtës familje shpesh shoqërohet me trajtime, qëndrime dhe pritshmëri të ndryshme nga prindërit — edhe nëse qëllimi i tyre është që t’i duan të gjithë njësoj. Kështu, fëmija i parë dhe ai i dytë (apo i tretë) përjetojnë fëmijërinë në mënyra të ndryshme, që lënë gjurmë në karakterin e tyre.
Fëmija i parë — përgjegjësi dhe pjekuri që vjen para kohës
Fëmijët e parë shpesh rriten me një ndjenjë përgjegjësie. Prindërit, që sapo kanë filluar përvojën e prindërimit, priren të jenë më të rreptë, të vendosin rregulla më strikte dhe të presin që fëmija i tyre të sillet si i rritur. Kështu, fëmija i parë merr role që në moshë të vogël, si ai që kujdeset për vëllezërit më të vegjël, që qëndron si shembull, që mban peshën e vendimeve që familja merr.
Fëmija i dytë — liri, shkujdesje dhe rebelim
Fëmijët e dytë (dhe të tretë) përjetojnë një qëndrim më të relaksuar nga prindërit, të cilët tani kanë më shumë përvojë. Kështu, fëmijët e dytë rriten me më pak rregulla, më shumë liri, dhe me një qëndrim që sfidon autoritetin — që rebelohen, që përpiqen të dalin nga hija e vëllait a motrës më të madhe, që gjejnë identitetin e tyre.
Cili qëndron pas këtyre qëndrimeve?
E gjithë kjo ndodh pa dashje. Prindërit, me qëllimin që të bëjnë më të mirën, përfundojnë duke vendosur standarde të ndryshme. Kështu, fëmijët formohen si personalitete unike — secili me pikat e forta, dobësitë dhe qëndrimin që i karakterizon.
E rëndësishme éshtë që prindërit të qëndrojnë të vetëdijshëm dhe të përpiqen të trajtojnë secilin fëmijë si unik, pa rënë në kurthe të stereotipeve që vijnë natyrshëm me radhën e lindjes.