Hulumtimet sugjerojnë se narcisizmi mund të ketë komponentë gjenetikë, por nuk përcaktohet vetëm nga gjenetika. Narcizmi shpesh zhvillohet nga përvojat e fëmijërisë, ku ka një çekuilibër midis kënaqësisë së tepërt dhe nën-kënaqjes. Ekspertët e shëndetit mendor identifikojnë tre rrugë kryesore që çojnë në tipare narcisiste në moshën madhore:
Kënaqja e tepërt: Kjo ndodh kur fëmijët lavdërohen ose vlerësohen së tepërmi vetëm për atribute sipërfaqësore si pamja ose talentet, duke nxitur besimin se këto cilësi të jashtme përcaktojnë vlerën e tyre.
Nën-kënaqësia: Neglizhenca emocionale, mungesa e ndjeshmërisë ose ndjenjat zhvlerësuese mund të minimizojne vetëvlerësimin e fëmijës, duke çuar në pasiguri të thellë në thelbin e tipareve narcisiste.
Trauma ose Abuzimi: Fëmijët që përjetojnë abuzim, qoftë në shtëpi apo në mjedise të tjera si shkolla, kanë një rrezik më të lartë për të zhvilluar prirje narcisiste për shkak të efekteve negative të abuzimit emocional.
Në thelb, ndërsa gjenetika mund të krijojë një predispozitë, faktorët mjedisorë ndikojnë ndjeshëm në zhvillimin dhe manifestimin e tipareve narcisiste. Është ndërveprimi midis predispozitave gjenetike dhe ndikimeve mjedisore që në fund të fundit kontribuon në shfaqjen e narcisizmit tek individët.
