Në zemrën e maleve shqiptare, të fshehura në thellësinë e tokës, ndodhen disa prej minierave më të vjetra dhe më të pasura me flori të Shqipërisë. Këto burime të çmuara, që dikur ishin objekt i lakmisë dhe industrisë së minierave, sot qëndrojnë të heshtura, pothuajse të harruara nga koha.
Mirdita, një nga zonat më të njohura për mineralet në veri të vendit, është gjithashtu shtëpi për depozita të mëdha të floririt. Këtu, flori nxirrej në kombinim me metale të tjera si bakri dhe zinku. Megjithatë, aktiviteti në këto miniera është reduktuar ndjeshëm në dekadat e fundit, duke lënë pas një trashëgimi të pasur që ende nuk është shfrytëzuar plotësisht.
Puka, një tjetër zonë veriore, ka depozita që përmbajnë flori në sasi të konsiderueshme. Minierat në këtë rajon kanë qenë burim i pasurisë për dekada, por ashtu si dhe në Mirditë, aktiviteti minerar ka pësuar rënie të madhe, dhe shumë nga këto miniera kanë mbetur të paprekura që nga vitet 1990.
Në Bulqizë, të njohur kryesisht për kromin, ka gjithashtu depozita të floririt që shtrihen në thellësitë e tokës. Edhe pse minierat e kësaj zone kanë qenë aktive në të kaluarën, veprimtaria për nxjerrjen e floririt është ndalur prej disa vitesh, duke lënë pas mundësi të paeksploruara.
*Korça, në juglindje të Shqipërisë, dhe *Tropoja, në veri, gjithashtu kanë potenciale të mëdha minerare për flori. Megjithatë, këto zona kanë parë pak ose aspak zhvillim të industrisë së floririt në vitet e fundit, me shumë prej minierave të lëna të braktisura.
Ekspertët thonë se këto miniera kanë potencial për të rifilluar veprimtarinë dhe për të nxjerrë në dritë pasuri të reja për Shqipërinë. Por, deri më tani, minierat e floririt të Shqipërisë mbeten një burim i pazbuluar plotësisht, një pasuri e humbur në pritje të një rinovimi të madh. Pyetja mbetet: A do të kthehet Shqipëria në një fuqi minerare, apo do të vazhdojë të lërë thesaret e saj të vlefshme në hije?