Nje pjese nga fjalimi i Kryeministrit Edi Rama ne ceremonine shteterore te varrimit te Ismail Kadarese:
Qysh se lajmi i vdekjes mori dhenë në kutinë e mesazheve të shpeshta të ditëve të mia të zakonshme më vinin opinione të ngutura nga një ankth i çuditshme për vendvarrimin e tij. I lexoja dhe më kujtohej Ismaili, përpiqesha ti merrja me mend se si do ti merrte ai ato propozime të pa kërkuara për ta varrosur tek vëllezërit Frashëri, parku pranë Kryeministrisë, tek gusha e gjelbërt mbrapa Kryeministrisë, tek varrezat e Dëshmorëve, e deri tek varrezat e dëshmorëve në Kosovë. Nuk e di dot se ç’do të thoshte.
Kur Helena më çoi fjalë se donte vetëm fjalën time në këtë funeral duke qëndruar besnike si në të gjitha herët Isit të saj i cili kishte alergji të rëndë nga tubimet, nderimet e sidomos fjalimet, zgjodhi besoj të keqen më të vogël nga dikush që nuk flet thjesht se ia kërkon detyra, por edhe si dikush me të cilin Ismailin e lidhte kënaqësia e bisedave jo të shpeshta. Ky nder i posaçëm, përveçse një barrë e rëndë përgjegjësie, mu pranë arktmortit të njeriut që e ngjiti gjuhën shqipe në majën më të paarritur nga asnjë lëvrues i saj, ndërsa gjuhën shqipe në panteonin e mbarë botës së letrave, mu bë një siklet po aq i rrallë sa dalja në një provim përpara fytyrës tallëse të Ismailit me tubimet, me nderimet e fjalimet.
Sa e mora vesh që vdiq dhe mendova pashmangshmërinë e përgatitjes së ceremonialit bashkë me pamundësinë për ta shmangur edhe unë vetë përfshirjen në këtë fjalim, më është bërë si një pullë poste që s’më ndahet nga sytë pamja e tij e sëkëlldisur gjatë ceremonisë së gradimit me shkallën më të lartë të urdhrit të Legjionit të Nderit nga Presidenti i Francës.